مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!

مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...

قول داده ام خودم را با آثار جین آستین خفه کنم.‌وقتی از ردیف اولی های پرحرف و ادعای کلاس بین الملل تهوع میگیرم و نمیتوانم بروزش دهم ، به جین آستین پناه میبرم. خدا میداند قصدشان از بلند کردن آن دستهای دراز و باز کردن دهن های گشادشان فقط و فقط اثبات یک"من میدانم "است. هیچوقت اشتیاقی برای کشف و کنجکاوی برای دانستن وجود ندارد. وقتی نظاره شان میکنی ، وقتی زل میزنی توی چشم هاشان ، چیزی وجود ندارد.خالی ست- این چیزها را با فلسفه ی همه بد اند جز خلافش ثابت شود مینویسم و قصد اصلاح خودم را هم ندارم!-به محض تمام شدن این هم نشینی اجباری ، نوبت اتوبوس هاست! برخلاف تمام این نچسب های عنق، اتوبوس ها دلنشین اند. حتی یکی از انها که رنگ اش سبز-آبی ست صندلی های خوب و راحتی دارد و راننده اش دیوانه نیست؛ ترمز های یکهویی نمیگیرد و ایستگاه ها را رد نمیکند. عصر ها معمولا صندلی های خالی زیادی پیدا میشود. می توان راحت دو صندلی را به تصرف خود درآورد و جین آستین خواند. با نورثنگر ابی شروع کردم. تصورم این بود شباهت زیادی با نقش اصلی دارم.اما نداشتم. بطورکلی ، تمام آثارش تکراری ست. این را من میگویم و یک نقد مخرب نیست.خدا می داند حتی سازنده هم نیست. جوری ست که حس اش کردم. یک شکست عاطفی بوده و پس از آن جین آستین نتوانسته به روش دیگری فکر کند. تمام وجود و ذهنش حول یک محور چرخیده.کاترین نورثنگر ابی همان شارلوتِ سندیتون است و شارلوت همان جین؛الیزابت بنت همان جین است؛ترغیب همان جین ای ست که بعد از سالها معشوق قدیمی اش را ملاقات کرده.میخاهم بگویم عشق اینجوری ست. می ماند. تورا دور خودش میچرخاند. اما هرگز تمام نمیشود.هرگز نمی رود. هر قصه ، همان است. همان ردپا را دارد. حالا هی اسم ها را عوض کن؛ جای مستر ویزلی بگو آقای مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

مطمئن هستم شکلات ام را همینجا روی میز گذاشته بودم. دیشب، پس از پر کردن کتری از آب و گذاشتنش روی گاز و روشن کردن اش ، مطمئن ام شکلاتم را روی میز اتاقم گذاشتم. آدم ها چرا اینطوری اند؟ چرا متوجه نمی شوند  و یا نمی خواهند بشوند که کلمات قدرت زیادی دارند؟ نمی توانند هر زمان که دلشان خواست با کلمات نوازشت کنند و بعد، اگر باب میلشان نبودی با همان کلمات سیلی بزنند به صورتت. می فهمید که چه میگویم؟! با یک غریبه صحبت میکردم. تاکید میکرد باید مرز ها مشخص شود. مگر نه این که من با وضوح کافی مرز ها را مشخص کردم؟! گفتم این کاری که انجام میدهی باعث آزارم میشود. اما بعد ادامه دادی. من هم خسته شده بودم. سکوت کردم. اما یک‌جایی ، تحمل ام تمام شد. خودم تما اش کردم تا همه ی گناه ها و تقصیر ها برای من باشد. کار خوبی کردم. اما دیگر چایی ای که ریخته بودم سرد شده بود. امروز صبح ، مثل همه ی روز های نحس قبلی اش بیدار شدم . نمی توانم شکلات ام را پیدا کنم. تمام اتاقم را گشته ام. شکلاتم نیست. زنگ زده ام به مادرم . میگوید شکلات را گذاشتی روی میزت. تلفن را قطع میکنم. اما شکلات روی میز نیست. چایی ام هم دوباره سرد شده. دارد گریه ام می گیرد. نوزدهِ آذرِ سال هزار و چهار صد و دو - یکشنبه مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

یک روز تعطیل بارانی بود و من کنار دیگر «کیان» های سبز و آبی و مشکی ، ایستاده چرت میزدم.یا دست کم سعی میکردم چرت بزنم. اگر یک چیزی باشد که بیشتر از همه نسبت به ان تنفر و تعصب داشته باشم همین است؛ همین عصر های بارانی پر سروصدا.ناگزیر به تحمل صدای عربده ی آسمان و در پی آن های های گریه کردن ابر های ضعیف النفس بودیم.هرچند تمامی این اوقات تلخی ها نمیتوانست حتی برای لحظه ای سرخوشی «فابرکاستل»بودن را از سرم بپراند. برایتان نگفته ام؟! من تنها خودکار قرمز فابرکاستل در تمام این فروشگاه بودم . اخرین باقی مانده و البته باارزش ترین. از شما چه پنهان، گمان میکردم یکی از همین روزها یکی از همان هایی که کت و شلوار تک دکمه می پوشند و خداوند یکی از دست هایشان را برای قرار گرفتن در جیب شلوارشان آفریده و آن یکی دست هم مدام بین محاسن و موها در رفت و آمد است ، قرار است من را از شر این همنشینی اجباری با کیان ها نجات دهد. و با توجه به تمام توصیفات ذکر شده ، چنین شخصیتی هرگز در یک روز بارانی پایش را از خانه بیرون نمی گذاشت. او ترجیح میداد در خانه بماند و قهوه اش را کنار شومینه با کتابی تحت عناوین چگونه قورباغه ی خود را قورت دهیم و یا چگونه سحر خیز باشیم و در کنارش گوسفند هم نباشیم، میل کند.و بعد بادزنگ به صدا درآمد و به دنبال آن درب مغازه باز شد. اهمیتی ندادم تا چشم هایم را باز کنم.با تکان شدیدی، چرت ام پرید.  سپس،  مستقیما داخل کیسه ای نایلونی کنار یک چسب نواری و دو دفتر سیمی انداخته شدم.آنقدر ناگهانی که حتی نتوانستم صورت صاحب ام را ببینم. سرم کمی درد میکرد. یک ربع بعد،انگار به خانه اش رسیده بودیم.این را از تغییر دمای  هوا احساس کردم. صاحب، محتویات نایلون را روی میزی چوبی خالی کرد. این د مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

نمیشود گفت دارم درباره ات فانتزی بافی میکنم چون خوشم امده! اما بگذار یک چیزهایی را شفاف سازی کنیم. یا حداقل درباره شان کمی گپ بزنیم(!)این چیزهایی که قرار است سرهم کنم تاحدود زیادی شبیه تصویر سازیِ پیپ( از کتاب ارزوهای بزرگ چارلز دیکنز، در ابتدایی ترین سطرها) از روی سنگ قبر پدر و مادرش است درباره ی اینکه آنها میتوانستد چه شکلی باشند. چنان که اشکال و حروف روی سنگ قبر پدر پیپ، تصویر یک مرد چهار شانه و قوی بنیه برایش ایجاد میکرد.حرف من هم همین است؛ از نظر من جورج یک ادم مو زنجبیلی ست. موهای قرمز مجعد. درباره ی کک و مک ها چندان مطمئن نیستم. اما با آن مشکلی هم ندارم طبیعتا. و چشم ها؛ دلم نمیخواهد چشم های باریک و نافذی(hunter eyes) داشته باشی. همین که چشم هایت بخندد مناسب تر است. در واقع این تمام چیزی ای ست که میخواهم درباره ات بدانم. اما! هیچ خودت را اذیت نکن. جورج بودن بیش از هرچیزی کافی ست. جورج، این روز ها سعی میکنم همزمان با خواندن کتاب کار عمیق (deep work) کمی روی دوپامین دریافتی دقت کنم. و از گوشی و اینترنت شروع کرده ام ؛ این ابزار هرزه ای که باعث میشود عملا دوپامین صاف و ساده ای که قبل تر  خواندن یک کتاب به من میداد به کلی محو و بی ارزش شود.  در واقع قدم اول را هم سفت برداشتم. اینطوری که تا ساعت شش بعد از ظهر گوشی ام را چک نکردم. بعد از یک هفته سنگر خانه را ترک کردم و رفتم بین دار و درخت ها کتاب خواندم. بدون گوشی هوشمند، بدون ساعت، بدون غذا، بدون ادمی که همراهم بیاید. فقط و فقط یک کتاب.  میبینی؟ تمام این چیزهای کوچک باعث میشوند اخبار استرس آوری که این روزها منتظرش هستم کمرنگ تر شوند! فعلا تصمیم گرفته ام به فانوس توی دست هایم قانع باشم؛ فانوسی که فقط تا یک قدم مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

جورج، فکرش را کرده ام و به این نتیجه رسیده ام: نمیشود. نباید بشود.آه، دارم خودم را و بیشتر احساساتم را کنترل میکنم تا برایت توضیح بدهم چه چیزی نمیشود!  قضیه از این قرار است. من نمیتوانم به این واقعی بودن بیش از حد زندگی رضایت بدهم. نمی توانم روزهایم را شب کنم و شب هایم را روز کنم بدون آن که چیز واقعا عجیب و مرموزی رخ ندهد. نه، منظورم را خوب نمی فهمی انگار. بگذار اینطور حالی کنم. من باید به یک جایی سفر کنم. یک جایی که واقعی نباشد. دنیای داخل کتابها یا همچین چیزی. می گویی چه کسی نیست که همچین چیزی را نخواهد؟ الان برایت میگویم.. خب این قضیه قرار است من را نسبت به زندگی ام دلسرد کند. برای همین است که گفتم نباید بشود. این زندگی نباید تا این حد واقعی باشد. یعنی هنوز که نتوانسته اند به جرئت نظریه ی سفر در زمان انیشتین را رد کنند، توانسته اند؟ ببین، حرف من هم همین است! بیا درباره اش امیدوار باشیم. حتی میتوانیم درباره اش امیدوار باشیم! موسیقی می بایست نوعی ماشین زمان باشد. تو روی پله ای از کوچه پس کوچه های پاریس نشسته ای. سال ِ2010است و درباره اش هیچ شوخی ای نداریم. یکجورهایی درباره این که نمی توانی یک نفر را پیدا کنی تا  بتواند آمریکایی صحبت کند ناامید شده ای. هتل را گم کرده ای و پاهایت خسته شده اند.مینشینی روی همین پله ها. بعد همزمان با ناقوس ساعت که نیمه شب را اعلام میکند یک ماشین قدیمی برایت نگه میدارد و اصرار دارد سوار شوی. سوار میشوی و چیزی که انتظارت را میکشد یک مهمانی ست با حضور اسکات و زلدا فیتز جرالد و کول پرتر. بعد از ان همینگوی و استاین. و همینطور الی آخر. هر نیمه شب، همانجا ،همان کوچه منتظر میمانم تا یک ماشینی من را بردارد با خودش ببرد به کافه ای که همینگوی دارد مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

_ببینم، تو هم اومدی ببینی اردک های حوض کجا رفتن؟مردی با موهای زنجبیلی کنار حوض بزرگ پارک، روبه روی پسرک ایستاده بود.پسرک معمولا خجالتی بود و از گپ زدن با آدم هایی که در محدوده ی امن ذهن اش  نبودند بشدت پرهیز میکرد و آدم های غریبه در صدر این لیست قرار داشتند؛لیست آدم هایی که به محض برخورد باید با سرعت هرچه تمام تر از دستشان فرار کند.اما آن مرد غریبه موهای زنجبیلی داشت و پالتوی بلند قهوه ای به تن کرده بود و قبل تر از آن مشغول قفل کردن مغازه ی کتابفروشی اش بود.پسرک از محدوده ی امن اش خارج شد و جواب داد: بله؟ با من هستید؟مرد به کتابی که در دست های پسر بود اشاره ای کرد و گفت: بله، با تو. لابد تو هم میخوای بدونی اردک های پارک وقتی هوا حسابی سرد میشه کجا می رن.پسرک لبخندی زورکی زد: این؟ هنوز کتاب رو نخوندم. در واقع دارم می رم کتاب رو پس بدم و بجاش یه کتاب دیگه بردارم.+چه غلط ها!پسرک جا خورد. این کمی نامتعارف و بیش از حد صمیمانه بود. باید هر چه سریع تر بدون هیچ حرفی آنجا را ترک می کرد.- کتابش بصورت عامیانه نوشته شده. مترجمـ..+زبان اصلی هم به صورت عامیانه ست اگر که مشکلت همینه.- آهان.که اینطور.مرد کمی نزدیکتر شد و لبخند گشادی زد و گفت: یه جایی توی کتاب، هولدن( نقش اصلی) میخواد بدونه اردک های پارک موقع سرما کجا میرن.-جالبه. بهش فکر نکرده بودم. حالا اردک ها کجا میرن؟+معلوم نیست. حتی مهم هم نیست. اصل موضوع دونستن این نیست که اردک ها کجا میرن. مطرح کردن  همچین سوالی جالبه.- اون کتابفروشی برای شماست؟+نه. اما یه روزی یکیش برای من میشه. یکی که پر از کتاب باشه. قفسه هایی به بلندی این فواره .مرد با دست به فواره اشاره کرد. پسر برق اشتیاق را در چشم های مرد می دید. برق یک رویا و دلگرمی مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

به همینجای زندگی ام رسیده ام؛ به یک پا گذاشتن روی زمین برای بالاخره شروع شدن زندگی ام! به رها کردن طنابی که من را در این برج زندانی کرده بود و تماما جزوی از من بود.
+ امیدوارم شهامتش را داشته باشم!

مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...

یک چیزی درباره ی خانم ویلیامز باور پذیر نیست- نمی‌گویم عجیب و نمیخواهم قضیه را گنده کنم- و آن اینکه خانم ویلیامز اسامی، عناوین و القاب را بدون هیچ معنا و مفهوم پنهان شده ای در ورای آن  انتخاب می کند. نمونه اش همین دراکولا. خانم ویلیامز حتی کتابش را هم نخوانده. و حتی داستان اصلی را هم نمی داند. فقط میداند یک میناست و به تبع آن یک جاناتان هارکر و یک ون هلسینگ که هنوز خاصیتش برای او کشف نشده. یعنی میخواهم بگویم این خانوم ویلیامز علاوه بر این که نمی‌دانسته داستان دراکولا از چه قرار است، ابدا علاقه ای هم به آن نداشته. اما حالا، باید با ترکیب obsessed with توصیفش کرد.بقول مری شلی : هر آنچه خون را در رگ منجمد کند و ضربان قلب را تسریع ببخشد.anything that curdled the blood and quicking the beating of the heart.Dracula 2013: مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب

ارتباط خانم ویلیامز با آدم ها  عادی نیست. جوری نیست که بتواند در مقایسه با روابط همسن هایش به نتیجه ی راضی کننده ای برسد. خانم ویلیام حتی یک دوست درست و حسابی ندارد. اما یک نفر هست که با یکدیگر فقط درباره ی آهنگها حرف میزنند و برای هم موسیقی و آهنگ های محبوب شان را می فرستنده و ماجراهای پشت آن را تعریف می کنند. این یک رابطه ی آهنگین است:دی و او این رابطه را دوست دارد. هر دو طرف از این قضیه آگاه و راضی اند و هیچوقت سعی نمی کنند رابطه شان را به پله های بالا تر یا ابعاد وسیعتری برسانند.لزومی هم ندارد.خانم ویلیامز یک رفیق مجازی هم دارد که تقریبا سه چهار سالی ست که با هم در ارتباط اند. این رابطه از نوع درد و دل و نالیدن است. تنها وقتهایی که حال دل شأن خوب نباشد به یکدیگر پیام میدهند و باید بگویم این یک رابطه ی فوق العاده و حال خوب کن است. البته آنها شادی را هم امتحان کردند و برای مدتی موجب دور شدن شان شد.  و آخرین رابطه ی خانم ویلیامز که میخواهم درباره ش پرده برداری کنم، رابطه ی قهوه ای ست. قهوه ای نه! قهوه،نسکافه. چهارشنبه ها، بعد از کلاس ادبیات. در بوفه ی دانشگاه. نشسته روی سکوی پهن پنجره های بزرگ و کدر بوفه. جایی که آفتاب گرم و زردی می تابد و میتوانی پسرهایی را ببینی که از پارکینگ بیرون می آیند. خانم ویلیامز همیشه منتظر است دوباره همانی را ببیند که ژاکت بیسبالی آبی با آستین های سفید داشت . اما تابستان شده. پسر ها دیگر جذابیتی ندارند. انگار تمام چیزی که خانم ویلیامز روی اش کراش زده بوده است یک ژاکت بیسبالی بوده. ؛ آبی با آستین های سفید. پ.ن: یک جور ارتباط دیگر هم هست؛ ارتباط پوستری. آنها فقط از پوستر هایی که به دیوار اتاقشان میچسبانند برای هم عکس میفرستند. Adblock مردی که خودش با خودش حرف میزد و خودش جواب خودش را نمیداد!...ادامه مطلب